‘Louis Couperus (1863-1923) is één van de grootste Nederlandse schrijvers. Zijn inmiddels klassiek geworden oeuvre geeft een meesterlijk beeld van de fascinerende wereld rond 1900. De stormachtige ontwikkelingen in het politieke, maatschappelijke en culturele leven van die dagen heeft hij in zijn romans en verhalen vereeuwigd. Het meest bekend is hij door zijn zogenaamde “Haagse” romans: Eline Vere (1889), De boeken der kleine zielen (1901-1902) en Van oude menschen, de dingen, die voorbij gaan… (1906). De stille kracht (1900) geeft een indringend beeld van het leven in het voormalige Nederlands-Indië. In zijn historische roman De berg van licht (1905-1906) schetst hij de opkomst en ondergang van de decadente Romeinse keizer Heliogabalus.’ (Bron: https://www.louiscouperusmuseum.nl) Couperus hield van exquis dineren. In Venetië at hij graag in Capello Nero. Hij schrijft in: Van en over alles en iedereen(1915): 

‘En voor het diner bestel ik, na een tomatensoepje, grancevola, dit is ‘zeespin’ of dewel fijn vleezig krabbebeest, delicatesse der Adria, en dan gebraden kip, die op het menu staat aangegeven met de geheime letters S.G. Ik geloof, dat zij beteekenen secondo grandezza, of selon grandeur, zoo zij niet iets anders beteekenen. Een goudkleurige caramelpudding daarna …

… Buiten zegt mijn vrouw, fijn diplomatisch:

“Als je altijd zóo bestellen wilt, ja, dan is zeker het restaurantleven nog al aangenaam. Maar misschien is zoo een menu…op den duur … wat anstrengend voor de gezondheid, …”

… Ik begrijp mijne gemalin héel goed. Zij vindt, dat ik … te duur besteld heb, maar wil mij dit niet zoo bot weg zeggen, omdat zij weet, dat ik een zwak heb: ik kàn niet hooren over geld, dat ik verachtelijk vind; ik kan niet hooren over … te duur.’